Sedef İnci Demiroğlu

Neredeyse 6 aydır çalışmıyorum, ve artık mutlu dinlenme süremin bitmiş, motivasyonumun düşüşe geçtiğini fark ediyorum. Bu aralar hiç bir şey yapmak istemiyorum. Ülke olarak zaten tarih boyunca görebileceğimiz en kötü dönemlerden birindeyiz. İş bulmak da gerçekten kolay bir şey değil. İzmir'in bu yönden kapasitesi az ama potansiyeli var. Gelecek vaat etse de kısa dönemde beni tatmin edebilecek bir iş bulabilir miyim emin değilim. Tüm bu durumlar beni mutsuz yapıyor. Aslında o kadar özledim ki çalışmayı. Bu duyguyu hissetmek güzelmiş. İstanbul'da o kadar tükenmişim, yollarda o kadar zaman yitirmişim ki çalışmayı işkence olarak, kendimden uzaklaşma olarak kodlamışım. Şimdi düşündüğümde ise beni yıpratan çalışmak değil İstanbul'un kendisiymiş. İzmir'de ise evime yakın bir yerde çalışma imkanım olabilir.  Analizi, bir şey üretmeyi, test yapmayı çok özlediğimi fark ettim.Sosyalleşmeyi, giyinip makyaj yapıp işe gitmeyi de özledim. Para kazanmayı özledim. Şu an bun

Procrastination kelimesini ilk defa Ted konuşmalarında duymuştum. Sanırım izleyen bir çok insan gibi ben de anlatılanlara kendimi çok yakın hissetmiştim.  Procrastination'ı kısaca ertelemek olarak çevirebiliriz. Final haftasında ders çalışmak yerine dizi izlemek, teslim tarihine bir gün kala projeye başlamak çoğumuzun aşina olduğu ertelemeler. Peki ben neden erteleme yapıyorum? Tüm ertelediğim işlere baktığımda ortak noktaları şöyle ki: Yapacağım işin mantığımla  çelişmesi: Yapacağım işin bir faydası / çıktısı olacağına inancımın az olması Yapacağım işi sevmemem Yapacağım işin sadece bürokrasiye uyması için yapılması gerektiği Yapacağım işin başka birinin yarım kalan işi olması durumu Bu durumlarda ertelemeyi çok daha sık yapıyorum. İş kelimesi sadece iş hayatı için düşünülmemeli. Örneğin ütü yapmayı sevmiyorum ve pazartesiye kadar ütü yapmam lazım. Pazar gününe kadar aklımın bir köşesinde bu gerçekle yaşıyorum, bu beni huzursuz ediyor. Pazar günü de akşam s